MÓJ CHRYSTUS

Nie widziałem Cię w dzwonach huczących nad miastem,

ni w barwnych flagach, co rojem sfrunęły na mury,

ni w przepychu procesji, którą wodził zastęp

dostojników w fioletach, w płomieniach purpury...

Nie widziałem Cię w fałdach złotych baldachimu,

co wśród świateł ulewy ponad tłumem wisiał,

ni w rubinach monstrancji, którą prałat trzymał,

pod eskortą brzuchatych, wyfraczonych łysin.

Wiem na pewno, że stałeś gdzieś bosy pod płotem

i patrzyłeś na tłum cichy, oniemiały

i ranił Cię aż do krwi błysk ornatów złoty,

i straszyły Cię kute w srebrze pastorały.

I smutny byłeś bardzo, i cichoś coś szeptał

i oczy przesłoniłeś umęczoną ręką,

gdy tłum strojny, błyszczący wepchnął Cię we wnękę

i nogi Twoje bose idąc mimo deptał...

Ale widzę Cię codzień po bocznych ulicach,

po zaułkach, wśród nędzy, w poszarzałym palcie,

gdy noc kwitnie na niebie zielonym księżycem

chodzisz, ślady stóp krwawych znacząc na asfalcie.

W ciemnych wnękach przystajesz, gdzie ból z nędzą drzemią,

i łzy, krwawe łzy zwolna po twarzy Twej płyną,

i jeszcze raz chcesz czoło cierniami owinąć,

i jeszcze raz chcesz umrzeć i odkupić ziemię.

Wiem, gdy będę drżał w męce w noc chmurną i mglistą

i łbem kruszyć chciał mury i skomlił rozpaczą,

przyjdziesz do mnie, obejmiesz i razem zapłaczesz

Ty, z krzywego zaułka król nędzy - Mój Chrystus.

Konstanty Dobrzyński

(1938)